نمی‌دونم چی‌جوری ازش تشکر کنم. چی بگم و
چی‌جوری بگم که همه اون چیزی که تو دلم هست رو برسونه. آخه وصف اون چیزی که تو دلم
هست در کلام نگنجد. بلدم نیستم قشنگ حرف بزنم یا قشنگ بنویسم تا شاید فقط ذره‌ای
کوچیک از محبتاشو جبران کنم. جبران که نه، تشکر و قدردانی کنم ازش. یه تشکر و
قدردانی درست و حسابی. حداقل با زبون. صد بار هم اگه بگم متشکرم باز کم گفتم. به
پاس این دو سال دوستی بعد از اولین دیدارمون، دو سالی که یک ماه و هشت روز دیگه دو
سالش پر میشه، دو سالی که تو یه چشم به هم زدن اومد و رفت، به پاس اون یه سال
و اندی دوستی مجازی، به پاس تمام چیزهای خوبی که با رفتار خوب خودت بهم یاد دادی، به پاس
همه حرفات، به پاس تمام خوبیات، به پاس همه لبخندات؛
به پاس وجودت و بودنت؛
از تهِ دل،
متشکرم
تا ابد قسمتی از وجودم شدی.
