احترام‌های یک روزه را دوست ندارم.
اسم روزی را بگذاریم روز مقابله با خشونت
عیله زنان و برایش پوسترهای رنگارنگ طراحی کنیم و با زبان، بازی کنیم و حرف‌های زیبا
بزنیم در این روز، ولی بقیه ایام سال را هیچ. کاش در همین تک روز هم عملمان با
حرفمان می‌خواند. بقیه روزها که جای خود. با این حجم از مدافعان دیگر نباید غمی می‌بود.
اشکال اینجاست که این مدافعان یک روزه بوجود می‌آیند و تاریخ مصرفی تا پایان همان
روز را دارند. ماندگاری‌اش همانند درس‌های خوانده شده در شب امتحان. بعد از امتحان
همه چیز فراموش می‌شود. از فردا روز از نو و روزی از نو. با همان هم می‌شود نمره‌یِ
قبولیِ ظاهری را گرفت. ولی باطن چه؟
این تک روزها بیش از آنکه مانع باشند،
القا کننده‌اند. القا کننده‌یِ خشونت علیه زنان.
۴ نظر:
من تا همین دیروز فکر می کردم نمی نویسی!!!!!
دمت گرم که می نویسی ، ایشاالله منم بنویسم باز !!! :D
من که کلن جفنگیات مینویسم. ایشالا شما هر چه سریع تر برگردی و ما رو با نوشته های خوب خودت شادمان کنی.
سلام. بله، درست اينه که خوبی‌ها رو به هميشه گسترش بديم. در اين مورد دست‌کم کاری که می‌تونيم بکنيم اينه که حقوق خانم‌ها در خانواده و اطرافيان خودمون رو به رسميت بشناسيم. و بعد چنين تفکری رو به محيط‌مون هم منتقل کنيم. فعاليت‌های اجتماعی ما کافی نيست. نبايد مردمی باشيم که سرمون توی لاک خودمون باشه.
سلامت و شاد باشيد
بقول فراستی فیلم.......خالص بود
ارسال یک نظر