آینده!؟

شاید برای اولین بار در زندگی‌ام باشد که دیدی تیره و تار و مبهم همراه با نگرانی‌ای از آینده در درونم در حال شکل‌گیری است. هر روز به طورت تصاعدی رشد می‌کند. مثل خیلی از چیزهای دیگرمان. مثل تمام نابسامانی‌هایمان. بحث، بحثِ نان است. پولی که ارزش‌های نداشته‌اش را هم دارد از دست می‌دهد. پشتوانه‌یِ ارزشمندی که ارزش یک سکه‌یِ کوچکش کم‌کم دارد نزدیک می‌شود به قیمت خون آدم‌ها. خبر از تحریم بانک‌های چرخاننده‌یِ چرخِ اقتصاد. خبر از تحریمِ خریدِ بزرگترین منبع درآمد ملی؛ نفت. بگذریم از حرف و حدیث‌های هر چند وقت یک‌بار حولِ درگیری و جنگ. همان‌هایش کافی‌ست برای فرو رفتن در دلِ شب. در تاریکی مطلق.
همچنان میخندم به تمام این مسائل. زار میزنم با خنده‌هایم.