دیگه دارید تند روی میکنید...‏

داستان از اینجا شروع میشه که من ترم پیش درسی رو افتادم. این اولین بار تو عمرم بود که درسی رو می‏افتادم. یه جورایی نه تنها ناراحت نشدم بلکه خوشحال هم شدم که بالاخره این لکه ننگ از دامنم پاک شد! دیگه کم کم خودمم روم نمیشد در جوابِ سوالِ کسانی که میپرسیدن چند تا افتادی تا الان، تو چشماشون نگاه کنم و بگم هیچی! ناچار سرمو مینداختم پایین و خیلی آروم جوری که خودمم صدای خودمو نشنوم میگفتم هیچی!

خلاصه عاملی سبب خیر شد و موجب پاس نشدن درسی شد که خیلی خیلی آسون‏تر از ریاضی و فیزیک و استاتیک و مقاومت و آمار و کنترل کیفیت و ... شد. و خودم هم در آخر اون ترم نفهمیدم که چرا تو کل ترم هیچ انگیزه‏ای برای خوندن و حل تمرینات اون درس پیدا نکردم. حتی انگیزه‏ای مثل نمره و پاس کردن درس هم کمکم نکرد.این شد که افتادم. به همین راحتی.

داستان این جور ادامه پیدا میکنه که این ترم هم دوباره همون درس رو با همون استاد برداشتم. حالا هرچه قدر که از ترم میگذره بیشتر و بیشتر دارم پی میبرم که اون عاملی که ترم پیش باعث از بین رفتن همه انگیزه‏هام شده بود چی بود. عاملی به اسم "استاد" !

اگر از درس دادن کلا بگذریم، این استاد گاهی حرفایی میزنه که زدنشون فقط از اساتید معارف برمیاد! و البته که هضمشون کار هر کسی نیست. حدوداً 30 سال سن داره و دانشجوی سال 4 مقطع دکتراس و شنیدن چنین حرفایی از چنین کسی که به ظاهر باید عقل درست و حسابی داشته باشه خیلی غیر قابل هضم‏تر از مورد قبلیه. کلاً نمیتونم درکش کنم.

*همه این‏ها رو گفتم که بگم اگه دیدید این ترم هم برای بار دوم درسی رو افتادم بدونید که اوضاع از چه قرار بوده. اصلاً هم فکر نکنید من بچه درس نخونی هستم، اصلاً!

*تیتر یکی از جملات قصار استاد بود.