همنوایی شبانه ارکستر چوب‏ها

وقتی با چیز زیبایی روبرو میشم،نمیتونم حرف زیادی در موردش بزنم.ممکنه با حرف زدن از زیبایی‏های کار کم کنم.پس بهتره خود زیبایی خودشو نشون بده.

قسمت‏هایی از کتاب :

_ در کشور شما هم،مثل کشور نمسه*،نویسنده خوب،نویسنده‏ایست که مرده باشد.

* اتریش

_ تاریخچه اختراع زن مدرتن ایرانی بی‏شباهت به تاریخچه اختراع اتومبیل نیست.با این تفاوت که اتومبیل کالسکه‏ای بود که اول محتوایش عوض شده بود (یعنی اسب‏هایش را برداشته به جای آن موتور گذاشته بودند) و بعد کم کم شکلش متناسب این محتوا شده بود و زنِ مدرنِ ایرانی اول شکلش عوض شده بود و بعد،که به دنبال محتوای مناسبی افتاده بود،کار بیخ پیدا کرده بود. (اختراع زن سنتی هم،که بعدها به همین شیوه صورت گرفت،کارش بیخ کمتری پیدا نکرد.) این طور بود که هر کس،به تناسبِ امکانات و ذائقه شخصی،از ذهنیت زن سنتی و مطالبات زنِ مدرن ترکیبی ساخته بود که دامنه تغییراتش،گاه از چادر بود تا مینی‏ژوب.میخواست در همه تصمیم‏ها شریک باشد اما همه مسئولیت‏ها را از مردش میخواست.میخواست شخصیتش در نظر دیگران جلوه کند نه جنسیتش اما با جاذبه زنانه‏اش به میدان می‏آمد.مینی‏ژوب میپوشید تا پاهایش را به نمایش بگذارد اما اگر کسی به او چیزی میگفت،از بی‏چشم و رویی مردم شکایت میکرد.طالبِ شرکتِ پایاپای مرد در امور خانه بود اما در همان حال مردی را که به این اشتراک تن میداد ضعیف و بی‏شخصیت قلمداد میکرد.خواستارِ اظهارِ نظر در مباحث جدی بود اما برای داشتن یک نقطه‏نظرِ جدی کوششی نمیکرد.از زندگی زناشویی‏اش ناراضی بود اما نه شهامتِ جدا شدن داشت،نه خیانت.به برابری جنسی و ارضایِ متقابل اعتقاد داشت اما،وقتی کار به جدایی میکشید،به جوانی‏اش که بی‏خود و بی‏جهت پای دیگران حرام شده بود تاسف میخورد.

_ منظره ویرانی آدم‏ها غم‏انگیزترین منظره دنیاست.ببینی کسی مثل طاووس میرفته،حالا مرغِ نحیفی است،پرش ریخته،ببینی کسی خود را ملکه‏ای می‏پنداشته و تو را بنده زر خرید،حالا منتظرِ گوشه چشمی است به او بکنی.ببینی ...

_ هیچ صیادی به وقتِ شکار حضورِ خود را اعلام نمیکند.آن‏قدر به مرگ‏های متوالی،در فواصلِ منظمِ دم و بازدم،تن میدهد تا قربانی در ذره ذره‏ی هوای اطرافش بوی نیستیِ او را استشمام کند.خوب که رگ‏هایش از لذتِ آسودگی کرخت شد وقتِ فرود آوردن ضربه است.و من که شکاری بودم که از بدِ حادثه به قوانین تخطی ناپذیرِ صید آگاه است،حالا،سکوت و نیستی شکارچی فقط میتوانست مضطربم کند.می‏مُردم بی‏آنکه دستِ کم،دمِ پیش از مرگ،رگ‏هایم از لذت آسودگی کرخت شود.چه روزِ سهمگینی! و چه شبی از آن سهماگین‏تر!

_ می‏گویند فراموشی دفاع طبیعی بدن است در برابر رنج.

* کتاب پر است از این چنین جملاتی.هنوز قانع نشدید که بخوانیدش!؟