از بوسه‏های باران

معتقدم که بهترین،امری مطلق نیست و همیشه امری بهتر از بهترین امری که ما فکر میکنیم هم وجود دارد.بهترین در بازه زمانی و نسبت به سلیقه ما میتواند بهترین باشد و ممکن است همین بهترین در سالیان و ماه‏ها و هفته‏ها و حتی روزهای بعد با توجه به رشد فکری و عقلی و سلیقه‏ای و گسترده‏تر شدن دیدمان به قضایا و امور تبدیل به امری عادی شود.امری که دیگر در سطح فکری ما جزو بهترین نیست و در دسته معمولی‏ها و حتی بی‏ارزش‏ها قرار میگیرد.

ما همیشه به بهترین‏ها احتیاج داشته و داریم.احتیاج داریم چون خودمان را با آنها محک بزنیم و عیار خودمان را نسبت به سایرین بسنجیم.خودمان را بسنجیم که ببینیم در چه جایگاهی قرار داریم و وسعت دیدمان تا چه اندازه‏ای‏ست.وسعتی که میتواند تا ژرفای وجود امور نفوذ کند و یا فقط سطحی ظاهری از امور را از نظر بگذراند.

بهترین همیشه بهترین نیست و میتواند در آنی تبدیل به بدترین هم بشود.همیشه بهتر از بهترینی هم وجود دارد که ما را برای کشفش دعوت میکند و ما همیشه در پی رسیدن به بهترین‏ها هستیم تا از آنها لذت ببریم و بوسیله‏شان خودمان را به بهترین جایگاه‏ها برسانیم تا هر روز،روز بهتری را تجربه کنیم.

خالی از لطف نیست که از بهترین مواردی که دیگران از آنها لذت برده‏اند و میبرند مطلع شویم و شاید ما هم با آنها هم عقیده باشیم و از بهترین‏های انتخابی آنان لذت ببریم.

خالی از لطف نیست که "از بوسه‏های باران" را از نظر بگذرانیم.شاید این بهترین‏ها تبدیل به بهترین‏هایی برای ما هم گشتند.