امید

چهار شمع به آرامی میسوختند و با هم گفتگو میکردند

محیط به قدری آرام بود که گفتگوی شمع ها شنیده میشد

اولین شمع گفت:من دوستی هستم ولی هیچکس نمیتواند مرا شعله ور نگه دارد و من ناگریز خاموش خواهم شد

شمع دوستی کم نور و کم نورتر شد و خاموش گشت

شمع دوم میگفت:من ایمان هستم اما اغلب سست میگردم و خیلی پایدار نیستم

در همین لحظه نسیمی آرام وزیدن گرفت و او را خاموش کرد

شمع سوم با اندوه شروع به صحبت کرد:

من عشق هستم ولی قدرت آن را ندارم که روشن بمانم.مردم مرا کنار میگذارند و اهمیت مرا درک نمیکنند.آنها حتی فراموش میکنند که به نزدیکان خود عشق بورزند

و بی درنگ از سوختن باز ایستاد

در همین لحظه کودکی وارد اتاق شد.چشمش به شمع های خاموش افتاد و گفت:شما چرا نمیسوزید!؟مگر قرار نبود تا انتها روشن بمانید!؟

و ناگهان به گریه افتاد

با گریه کودک شمع چهارم شروع به صحبت کرد و گفت:

نگران نباش!تا زمانی که شعله من خاموش نگردد شمع های دیگر را روشن خواهم کرد

من امید هستم

کودک با چشم هایی که از شادی می درخشیدند شمع امید را در دست گرفت و دوستی،ایمان و عشق را شعله ور ساخت

---

به دیگروون سخت نگیر تا بهت سخت نگیرن.زیادی هم آسون نگیر که عواقبش بدتر از سخت گرفتنه!!