سمفونی مردگان

سمفونی مردگان / Symphony of the Dead نوشته عباس معروفی
 My rating: 5 of 5 stars

بعد نوشت:وقتی میدانی چنین چیزهایی اطرافت کم نبوده و نیست؛وقتی نسبت به یک سری افرادی که میدانی بودند و هستند احساس نفرت پیدا میکنی؛وقتی دلت برای افراد دیگری که از جبر روزگار زیر بار حماقت‏های همان افراد منفور رفته‏اند،میسوزد و دردشان را در دلِ افراد اطراف و نزدیکت میبینی مطمئنا از چنین تصویرسازی‏های هنرمندانه‏ای در قالب یک کتاب لذت خواهی برد،هرچند لذت تلخی باشد،لذتی که شاید اسمش را بتوان نفرت گذاشت.

گزیده‏ای از کتاب سمفونی مردگان عباس معروفی که میشه گفت بهترین کتابی هست که تا حالا خوندم.اگه نخوندید حتما خوندنشو بهتون پیشنهاد میکنم.این گزیده هم طولانیه ولی به خوندنش می‏ارزه؛

...پدر خاصه او را در فشارهای اخلاقی میگذاشت.گفت:"آیدین،چرا نمازت قضا شد؟"

"تا دیر وقت بیدار بودم."

"چرا آقاجان؟"

درس میخواندم.پدر غرید:"نماز فدای رقاصی های تو."صداش مثل شلاق سرد بود.گفت:"شب جمعه است.وضو بگیرید یک سوره هم قرآن بخوانید."

من تند دویدم طرف دستشویی،وضو گرفتم،یک نماز بلند بالا در اتاق پدر خواندم.پدر گفت:"این بی رگ کجا رفت؟"

پدر اخم داشت.نمیتوانست بنشیند.دور اتاق راه افتاده بود.گفت:"چه کار میکند مثلاً؟"

مادر گفت:"نماز میخواند."

"به کمرش بزند.چرا اینجا نمیخواند؟"

آیدین از تظاهر خوشش نمی آید."

من گفتم:"عجب!من خیال کردم از نماز خوشش نمی آید."

مادر گفت:"تو را سنه نه؟"

...

بعد من به اتاق خودمان رفتم.آیدین روی تخت به رو افتاده بود و بابا گوریو میخواند.پدر هیچ گاه به اتاق ما نمی آمد،اما آن شب آمد،چند تقه به در زد و بعد آمد تو.گفت:"چی میخوانی؟"

آیدین از جا جست.کتاب دستش بود.به حالت دست به سینه سیخ ایستاد.من آشکارا لرزش دستهایش را میدیدم.پدر گفت:"گفتم چی میخوانی؟"چشم هایش را کوچک کرد و از همان جا که ایستاده بود اتاق را دور زد.

آیدین گفت:"باباگوریو."

پدر آهسته گفت:"این باباگوریو چی هست؟"

انگشت آیدین هنوز لای کتاب بود و بقیه انگشتهایش می لزپرزید.گفت:"زندگی یک پیرمرد."

"کی هست؟"

"باباگوریو."

من خندیدم.پدر گفت""خفه".و به آیدین گفت:"این بابا فلان چه کاره است؟"

"ورمیشل میسازد."

"چی؟"

"ورمیشل."

"چی؟"

"رشته فرنگی میسازد."

پدر گفت:"تو چه کاره ای؟"و آیدین ساکت ماند و پدر هنوز داشت اتاق را با چشم وارسی میکرد.

...

پدر نگاهی به بقیه کتاب های روی طاقچه انداخت و ناگه برگشت:"توله سگ،باز هم چرندیات میخوانی؟"کتاب را از دستش گرفت و از وسط جر داد.بعد از کمر پاره اش کرد و آن قدر کاغذها را پاره کرد تا کف اتاق پر از کاغذ شد.جر میداد و میپاشید.هوار هم میکشید.گفت:"تو خانه من این اراجیف را نیاور."موقعی که بیرون میرفت به سیبیل کم پشت آیدین نگاه کرد که حالا خوب روی لب بالاش را پوشانده بود.گفت:"با این سیبیل کجا را میخواهی پاره کنی؟"

...

همان شب اتاق آیدین را جدا کرد.گفت:"همین حالا،بحث هم نکن."

مادر گفت:"چرا؟"

پدر گفت:"برای اینکه دندان پوسیده را باید کند و انداخت دور تا دندان سالم،سالم بماند."

مادر یک فرش انداخت و تخت آیدین را آنجا گذاشتیم.همان شبانه.اتاقش از کف حیاط هفت پله میخورد.تاریک و نمور بود.بوی سرکه و آبغوره میداد.

...

پدر جرعه ای نفت پاشید و من کبریت کشیدم.چه شعله ای داشت و ورق ها چه پیچی میخورد.درست جان کندن یک آدم سگ جان را میمانست.کش و قوس می آمد،طلایی میشد،قهوه ای مشد و بعد سیاه میشد.پدر به میان آتش چشم دوخت.کمی دقت کرد و گفت:"باباگوریو.اورهان این باباگوریو نیست؟"

کتاب تازه گُر گرفته بود.گفتم:"چرا."

"مگر من قبلا این را پاره نکرده بودم؟"

"دوباره خریده."

"من هم دوباه نابودش میکنم."

بعد که شعله فرو نشست،خاکسترها را شستیم و رفتیم حجره.اما لکه سیاهی بر آجرهای چهار گوش کف حیاط مانده بود...

…

پس از اینکه کسوفی در گرفت؛

پدر گفت:"این نتیجه اعمال ماست.ما چه کار کرده ایم؟"من دیدم که دست هایش میلرزد و اشک صورتش را پوشانده.پدر گفت:"ما حالا جایی زندگی میکنیم که درست زیر پای ما انبار کتاب های ضاله است.پسر خودمان هرچه کتاب کفر پیدا کرده چپانده توی این زیر زمین.شاعر هم شده.دیگر همین مانده که یک ساز بزند زیر بغلش و بشود عاشیق.برود مطربی.اما من نمیتوانم ساده بگذرم."

و بعد اتاق آیدین را آتش زد؛

پدر گفت:"این روح شیطان است که دارد میسوزد."

و به راستی شیطان اگر میسوخت آن همه صدا و دود نداشت.